|
MEĐUNARODNI KRIVIČNI SUD ZA BIVŠU JUGOSLAVIJU
TUŽILAC
IZMIJENJENA OPTUŽNICA Tužilac Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju, u skladu sa svojim ovlaštenjima prema članu 18 Statuta Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (Statut Međunarodnog suda), optužuje: Miroslava KVOČKU, Dragoljuba PRCAĆA, Milojicu KOSA, Mlađu RADIĆA i Zorana ŽIGIĆA za zločine protiv čovječnosti i kršenja zakona i običaja ratovanja, kako slijedi: Opšti podaci: 1. Opština Prijedor nalazi se u sjeverozapadnom dijelu Bosne i Hercegovine. Prema popisu stanovništva iz 1991. godine, opština je brojila ukupno 112.543 stanovnika, od kojih se 49.351 (43,9%) izjasnilo kao Muslimani; 47.581 (42,3%) izjasnilo se kao Srbi; 6.316 (5,6%) izjasnilo se kao Hrvati; 6.459 (5,7%) izjasnilo se kao Jugosloveni; a 2.836 (2,5%) stanovnika se izjasnilo kao pripadnici ostalih nacionalnosti. Opština se prostire duž jedne od glavnih saobraćajnica u bivšoj Jugoslaviji u pravcu istok-zapad. Srpske vođe su je smatrale strateškom lokacijom zato što je taj koridor povezivao oblast hrvatske Krajine na zapadu, u kojoj su dominirali Srbi, sa Republikom Srbijom na istoku. 2. Nakon što su Slovenija i Hrvatska proglasile nezavisnost od Jugoslavije 1991. godine i nakon izbijanja rata, činilo se sve vjerovatnijim da će i Bosna i Hercegovina proglasiti nezavisnost. Srpske vođe u Bosni, međutim, željele su da Bosna i Hercegovina ostane u sastavu Jugoslavije. Kako je vrijeme prolazilo i kad je postalo jasno da neće moći zadržati Bosnu i Hercegovinu unutar jugoslovenske federacije, srpske vlasti u Bosni, predvođene Srpskom demokratskom strankom (SDS), počele su faktički da stvaraju zasebnu srpsku teritoriju u Bosni i Hercegovini. 3. Prema shvatanjima vođa SDS-a, najveći problem u stvaranju i kontroli srpske teritorije predstavljao je značajan broj bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata koji su također živjeli u oblastima na koje su oni polagali pravo. Prema tome, značajan aspekt plana za stvaranje nove srpske teritorije predstavljalo je trajno uklanjanje ili "etničko čišćenje" gotovo čitavog bosansko-muslimanskog i bosansko-hrvatskog stanovništva, pri čemu bi se dozvolilo prisustvo samo manjem broju ne-Srba koji bi pristali na uslove života u državi u kojoj dominiraju Srbi. 4. U ranim jutarnjim satima 30. aprila 1992. godine srpske snage su fizički preuzele kontrolu nad gradom Prijedorom. Preuzimanje kontrole je pokrenulo slijed događaja koji će do kraja godine dovesti do smrti ili prinudnog odlaska većine bosansko-muslimanskog i bosansko-hrvatskog stanovništva opštine.
5. Odmah po preuzimanju vlasti u Prijedoru, za bosanske Muslimane, bosanske Hrvate i neke druge nesrpske stanovnike uvedena su oštra ograničenja u svim aspektima života, uključujući slobodu kretanja i pravo na rad. Ta ograničenja dovela su do potiskivanja bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata u ona sela i dijelove opštine u kojima su živjeli. Nakon toga su, počev od kraja maja, na te oblasti izvršeni izuzetno žestoki napadi širokih razmjera od strane pripadnika srpskih vojnih, paravojnih i policijskih snaga. Srpske snage su zarobile bosanske Muslimane i bosanske Hrvate koji su preživjeli prve artiljerijske i pješadijske napade i prebacile ih u logore i zatočeničke objekte koji su bili osnovani i radili po direktivi srpskih vlasti u Bosni. 6. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992., vlasti bosanskih Srba u opštini Prijedor protivpravno su odvojile, privele i zatočile u logore u Omarskoj, Keratermu i Trnopolju preko 6.000 bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i ostalih ne-Srba iz prijedorskog kraja. U logoru Omarska bili su zatvoreni, između ostalih, vojno sposobni muškarci i politički, privredni, društveni i intelektualni prvaci bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata. U logoru je bilo zatvoreno oko 37 žena. U logoru Keraterm većina zatvorenika bili su vojno sposobni muškarci. U logoru Trnopolje većinu zatvorenika činile su žene - bosanske Muslimanke i bosanske Hrvatice, djeca i stariji, mada su tamo bili zatvoreni i muškarci, bilo sa porodicama ili sami. 7. Logor Omarska je bio smješten u bivšem rudarskom kompleksu u selu Omarska, udaljenom otprilike 20-25 kilometara od grada Prijedora. Zatvorenici su uglavnom bili smješteni na četiri lokacije: u upravnoj zgradi gdje su vršena ispitivanja i gdje je bila zatvorena većina žena; u garaži ili hangaru; u zgradi koju su zvali "bijela kuća", gdje su praktično svi zatvorenici bili mučeni ili premlaćivani; i na asfaltiranom prostoru između zgrada koji su zvali "pista". Postojala je još jedna mala zgrada zvana "crvena kuća", u koju su zatvorenici odvođeni, ali su iz nje rijetko izlazili živi. Logor Keraterm bio je smješten u krugu fabrike keramičkih proizvoda uz cestu Prijedor-Banja Luka, nedaleko od centra Prijedora. Zatvorenici su držani u četiri skladišne prostorije koje su gledale na cestu. 8. Uslovi života u Omarskoj i Keratermu bili su surovi i nehumani. Način upravljanja u ta dva logora bio je takav da je dovodio do fizičkog onesposobljavanja ili smrti nesrpskih zatvorenika. Opšti uslovi za život bili su bijedni. Zatvorenici su bili tako stiješnjeni u raznim prostorijama u oba logora da često nisu mogli ni sjesti ni leći na pod. Nužnika i prostorija za ličnu higijenu nije bilo dovoljno ili ih uopšte nije bilo. Voda koju su zatvorenici oba logora dobijali bila je nedovoljna količinski i obično zagađena. Nisu se mogli presvući, nisu imali posteljinu i praktično nisu imali nikakvu medicinsku njegu. Zatvorenici su jednom dnevno dobijali obrok jedva dovoljan za preživljavanje. Pored toga, u Omarskoj im je bilo dozvoljeno otprilike tri minute da uđu u dio gdje se nalazila kantina, pojedu i izađu van. Odlazak u kantinu često je bio propraćen batinama i drugim zlostavljanjem. 9. Surove batine, mučenje, ubijanje, seksualno zlostavljanje i drugi oblici fizičkog i psihičkog maltretiranja bili su uobičajena pojava u Omarskoj i Keratermu. Stražari u logoru i druga lica koja su dolazila u logor koristili su sve vrste oružja i pribora za batinanje i druge vidove tjelesnog zlostavljanja zatvorenika. Najmanje nekoliko stotina zatvorenika, od koji su neki identifikovani a neki nisu, nije preživjelo logor. 10. U logorima Omarska i Keraterm svakodnevno su vršena ispitivanja zatvorenika. Ta ispitivanja su redovno praćena batinama i mučenjem. Često su ubijani ne-Srbi za koje se smatralo da su ekstremisti ili da su pružali otpor bosanskim Srbima. Pored toga, politički i društveni rukovodioci, intelektualci i imućniji građani iz redova bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata bili su podvrgavani naročito zlonamjernim batinama, mučenjima i/ili ubijani. 11. Logor Trnopolje bio je smješten u selu Trnopolje, udaljenom oko deset kilometara od Prijedora. Zatvorenici su držani u kompleksu zgrada, između ostalih u školi, domu kulture i kinu, te na okolnom otvorenom prostoru. Uslovi u logoru Trnopolje bili su takođe bijedni i surovi. Opšti životni i higijenski uslovi bili su krajnje nezadovoljavajući. Minimalne obroke dobijali su samo povremeno. U raznim prilikama zatvorenicima je bilo dozvoljavano da izađu iz logora kako bi u okolini potražili hranu. Osoblje logora i druga lica kojima je dozvoljavan pristup u logor u cilju nanošenja teških fizičkih i psihičkih povreda zatvorenicima, ubijali su, tukli i na druge načine fizički i psihički maltretirali zatvorene muškarce i žene. 12. Pored toga, mnoge žene zatvorene u logoru Trnopolje bile su silovane, seksualno zlostavljane ili na drugi način mučene od strane osoblja logora koje su sačinjavali i policajci i vojna lica, kao i od drugih, uključujući pripadnike vojnih jedinica sa tog područja koji su dolazili u logor upravo sa tom namjerom. U mnogim slučajevima, žene i djevojke odvođene su iz logora i silovane, mučene ili seksualno zlostavljane na drugim mjestima. Neki od bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata zatvorenih u Trnopolju pobjegli su u taj logor jer su vjerovali da, ako ostanu u svojim kućama i selima, imaju još manje izgleda da prežive. Logor Trnopolje služio je kao sabirno mjesto za većinu konvoja koji su korišteni za prisilno premještanje ili deportovanje bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba iz opštine Prijedor. OPŠTE POSTAVKE OPTUŽNICE: 13. Izuzev ako nije drugačije navedeno, sva djela i propusti navedeni u tačkama ove optužnice dogodili su se između 1. aprila 1992. godine i 30. augusta 1992. godine. 14. U svakom paragrafu u kojem se tereti za mučenje, djela su počinjena od strane ili na podsticaj ili uz saglasnost ili pristanak nekog zvaničnog lica ili lica koje je nastupalo u zvaničnom svojstvu, i to radi postizanja jednog ili više od sljedećih ciljeva: radi dobijanja podataka ili priznanja od žrtve ili nekog trećeg lica; radi kažnjavanja žrtve za neko djelo koje je počinila, ili se sumnja da ga je počinila, žrtva ili treće lice; radi zastrašivanja ili prinude žrtve; i/ili iz bilo kog razloga zasnovanog na diskriminaciji bilo koje vrste. 15. U svakom paragrafu u kojem se tereti za zločine protiv čovječnosti, navedena djela ili propusti bila su dio rasprostranjene ili sistematske kampanje uperene protiv civilnog stanovništva, konkretno bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata u opštini Prijedor. 16. Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS, Mlađo RADIĆ i Zoran ŽIGIĆ individualno su odgovorni za zločine za koje ih optužnica tereti, u skladu sa članom 7(1) Statuta Međunarodnog suda. Kako se definiše u članu 7(1), individualna krivična odgovornost obuhvata planiranje, podsticanje, naređivanje, počinjavanje ili pomaganje i podržavanje na neki drugi način planiranja, pripreme ili izvršenja bilo kojeg od djela ili propusta navedenih u nastavku. Smisao izraza "učešće", kako je upotrijebljen u navedenim tačkama, obuhvata bilo koji i svaki vid individualne krivične odgovornosti naveden u članu 7(1). 17. Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ su takođe, ili alternativno, krivično odgovorni za djela svojih potčinjenih u vezi sa zločinima za koje ih tereti optužnica po osnovu njihovog nadređenog položaja u logoru, u skladu sa članom 7(3) Statuta Međunarodnog suda. Kako se definiše u članu 7(3), lice na nadređenom položaju odgovorno je za krivična djela svojih potčinjenih ukoliko je nadređeni znao ili je imao razloga da zna da će njegovi potčinjeni počiniti takva djela ili da su ih već počinili, a nadređeni nije preduzeo potrebne i razumne mjere kako bi takva djela spriječio ili kaznio potčinjene. 18. Paragrafi 1 do 17 su ponovo navedeni i sadržani u svakoj pojedinoj optužbi iznesenoj u nastavku:
19. Miroslav KVOČKA: rođen 1. januara 1957. godine u selu Marićka, opština Prijedor, Bosna i Hercegovina. On je prije sukoba bio policajac u opštini Prijedor i bio je prvi komandant logora Omarska. U toku juna 1992. godine, na mjestu komandanta zamijenio ga je Željko Mejakić, a on je od tada imao odgovornosti zamjenika komandanta logora. Kao komandant, on je bio nadređen svima drugima u logoru. Kao zamjenik komandanta, bio je nadređen svima u logoru izuzev komandantu logora. 20. Dragoljub PRCAĆ: rođen 18. jula 1937. u selu Omarska, opština Prijedor, Bosna i Hercegovina. On je bio policajac u Hrvatskoj, a prije sukoba je nekoliko godina radio kao kriminalistički tehničar u Službi javne bezbjednosti u opštini Prijedor. On je bio drugi zamjenik komandanta logora Omarska. U toku juna 1992. zamijenio je Miroslava KVOČKU na mjestu zamjenika komandanta logora. Kao zamjenik komandanta, bio je nadređen svima u logoru izuzev komandantu logora. 21. Milojica KOS, zvani Krle: rođen 1. aprila 1963. godine u selu Lamovita, opština Prijedor, Bosna i Hercegovina. Bio je rezervni policajac, a u vrijeme kad je radio u logoru Omarska bio je pozvan u aktivnu službu. Bio je postavljen za jednog od trojice vođa smjene stražara u logoru Omarska. Kao vođa smjene i kada je bio prisutan u logoru, on je bio u nadređenom položaju u odnosu na cjelokupno osoblje logora, izuzev komandanta i zamjenika komandanta, kao i na većinu posjetilaca. 22. Mlađo RADIĆ, zvani Krkan: rođen 15. maja 1952. u selu Lamovita, opština Prijedor, Bosna i Hercegovina. Prije sukoba bio je policajac u opštini Prijedor, a radio je kao jedan od trojice vođa smjene stražara u logoru Omarska. Kao vođa smjene i kada je bio prisutan u logoru, on je bio u nadređenom položaju u odnosu na cjelokupno osoblje logora, izuzev komandanta i zamjenika komandanta, kao i na većinu posjetilaca. 23. Zoran ŽIGIĆ, zvani Žiga: rođen 20. septembra 1958. godine u selu Balte, opština Prijedor, Bosna i Hercegovina. Prije sukoba bio je taksista na području Prijedora. U periodu od 26. maja do 30. augusta 1992. on je ulazio u sva tri logora sa namjerom da zlostavlja, tuče, muči i/ili ubija zatvorenike. TAČKE 1 do 3 24. Od 24. maja 1992. do 30. augusta 1992, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS, Mlađo RADIĆ i Zoran ŽIGIĆ učestvovali su u progonima bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugog nesrpskog stanovništva u području Prijedora na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi. 25. Progoni su uključivali i sljedeće postupke:
26. Miroslav KVOČKA podsticao je, počinio ili na drugi način pomagao i podržavao progone bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u području Prijedora, na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, kao i činjenje drugih zločina za koje se tereti u ovoj optužnici, i to direktnim učešćem u zločinima kao i svojim odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći u stvaranju i održavanju uslova u logoru i stalnom činjenju zločina opisanih u paragrafu 25 nad zatvorenicima u logoru Omarska, uključujući i one čija su imena navedena u prilogu A. 27. Kao komandant logora a zatim zamjenik komandanta, Miroslav KVOČKA imao je ovlaštenja da mijenja uslove zatočenja koji su vladali u logorima. Imao je ovlaštenja da kontroliše ponašanje stražara u logoru, kao i da spriječi ili kontroliše ponašanje svih posjetilaca logora. Imao je ovlaštenja da određuje dnevni režim zatvorenika i da im odobri veću slobodu i prava unutar logora, uključujući pristup pitkoj vodi, razumne životne uslove i higijenske standarde, te kontakt sa porodicom ili prijateljima kako bi mogli da dobiju odjeću, higijenske potrepštine, hranu i lijekove. Osim toga, kao policajac u aktivnoj službi, Miroslav KVOČKA imao je nezavisno od ovoga dužnost da sprovodi zakone koji važe na teritoriji Bosne i Hercegovine i da štiti živote i imovinu civila. 28. Dragoljub PRCAĆ podsticao je, počinio ili na drugi način pomagao i podržavao progone bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u području Prijedora, na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, kao i činjenje drugih zločina za koje se tereti u ovoj optužnici, i to direktnim učešćem u zločinima kao i svojim odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći u stvaranju i održavanju uslova u logoru i stalnom činjenju zločina opisanih u paragrafu 25 nad zatvorenicima u logoru Omarska, uključujući i one čija su imena navedena u prilogu E. 29. Kao zamjenik komandanta logora, Dragoljub PRCAĆ imao je ovlaštenja da mijenja uslove zatočenja koji su vladali u logorima. Imao je ovlaštenja da kontroliše ponašanje stražara u logoru, kao i da spriječi ili kontroliše ponašanje svih posjetilaca logora. Imao je ovlaštenja da određuje dnevni režim zatvorenika i da im odobri veću slobodu i prava unutar logora, uključujući pristup pitkoj vodi, razumne životne uslove i higijenske standarde, te kontakt sa porodicom ili prijateljima kako bi mogli da dobiju odjeću, higijenske potrepštine, hranu i lijekove. Osim toga, kao policajac u aktivnoj službi, Dragoljub PRCAĆ imao je nezavisno od ovoga dužnost da sprovodi zakone koji važe na teritoriji Bosne i Hercegovine i da štiti živote i imovinu civila. 30. Milojica KOS i Mlađo RADIĆ podsticali su, počinili ili na drugi način pomagali i podržavali progone bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u području Prijedora, na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, kao i činjenje drugih zločina za koje se terete u ovoj optužnici, i to direktnim učešćem u raznim zločinima kao i svojim podsticanjem, odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći u stvaranju i održavanju uslova u logoru i stalnom činjenju zločina opisanih u paragrafu 25 nad zatvorenicima u logoru Omarska, uključujući i one čija su imena navedena u prilozima B i C. 31. Kao vođe smjene u logoru Omarska, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ imali su ovlaštenja da mijenjaju uslove zatočenja koji su vladali u logorima dok su oni bili na dužnosti. Imali su ovlaštenja da kontrolišu ponašanje stražara raspoređenih u njihove smjene, kao i da spriječe ili kontrolišu ponašanje svih posjetilaca logora. Imali su ovlaštenja da zatvorenicima odobre veću slobodu i prava unutar logora, uključujući pristup pitkoj vodi, razumne životne uslove i higijenske standarde, te kontakt sa porodicom ili prijateljima kako bi mogli da dobiju odjeću, higijenske potrepštine, hranu i lijekove. Osim toga, kao policajci, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ imali su nezavisno od ovoga dužnost da sprovode zakone koji važe na teritoriji Bosne i Hercegovine i da štite živote i imovinu civila. 32. Zoran ŽIGIĆ podsticao je, počinio ili na drugi način pomagao i podržavao progone bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u području Prijedora, uključujući i one navedene u prilogu D, na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, kao i činjenje drugih zločina za koje se tereti u ovoj optužnici, i to direktnim i stalnim učešćem u raznim zločinima kao i svojim podsticanjem, odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći u stvaranju i održavanju uslova u logoru i stalnom činjenju zločina, opisanih u paragrafu 25. 33. Osim toga, od 24. maja 1992. do 30. augusta 1992., Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ znali su ili su imali razloga da znaju da se njima podređena lica u logoru Omarska pripremaju da učestvuju u progonu bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u prijedorskom kraju, uključujući i lica čija su imena navedena u prilogu A, na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, ili da su to već učinili, a oni nisu preduzeli potrebne i razumne mjere da bi spriječili takva djela ili kaznili počinioce. Svojim učešćem u navedenim djelima i propustima, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS, Mlađo RADIĆ i Zoran ŽIGIĆ počinili su: Tačka 1: progone na političkoj, rasnoj ili vjerskoj osnovi, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjive prema članovima 5(h) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 2: nečovječna djela, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjiva prema članovima 5(i) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 3: povrede ličnog dostojanstva, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđene članom 3(1)(c) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjive prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. Pored toga, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ krivično su odgovorni za zločine navedene u tačkama 1 do 3 u skladu sa članom 7(3) Statuta Međunarodnog suda. TAČKE 4 i 5 34. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992., Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ učestvovali su u ubistvu zatvorenika u logoru Omarska, uključujući i one čija su imena navedena u prilozima A-E. U tom periodu, logorski stražari i drugi Srbi kojima je bio dozvoljen pristup u logor Omarska, koji su bili podređeni odgovornosti i kontroli Miroslava KVOČKE, Dragoljuba PRCAĆA, Milojice KOSA i Mlađe RADIĆA, ubijali su zatvorenike u logoru Omarska, podvrgavali ih mučenju i batinama što je često završavalo smrću, i/ili držali zatvorenike u neljudskim uslovima što je imalo za posljedicu njihovo fizičko onesposobljavanje ili smrt. 35. Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ podsticali su, počinili ili na drugi način pomagali i podržavali ubistvo zatvorenika, bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata, i to svojim odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći, a u nekim slučajevima i neposrednim učešćem u djelima koja su opisana u ranijem tekstu i u prilozima A-E. 36. Pored toga, između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ znali su ili su mogli da znaju da se njima podređena lica u logoru Omarska pripremaju da učestvuju u ubistvima bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i ne-Srba zatvorenih u logoru Omarska, ili da su to već učinili, a oni nisu preduzeli potrebne i razumne mjere kako bi takva djela spriječili ili kaznili počinioce. Svojim učestvovanjem u djelima ili propustima opisanim u gornjim paragrafima, optuženi Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ počinili su: Tačka 4: ubistvo, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(a) i 7(1) i 7(3) Statuta Međunarodnog suda; i, Tačka 5: ubistvo, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom član 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3 i 7(1) i 7(3) Statuta Međunarodnog suda.
37. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992. godine, Zoran ŽIGIĆ je, sam ili sa drugima, ulazio u logore Omarska i Keraterm i neposredno učestvovao u ubistvima zatvorenika, uključujući:
Svojim učešćem u gore navedenim djelima, Zoran ŽIGIĆ je počinio: Tačka 6: ubistvo, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(a) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; i, Tačka 7: ubistvo, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. i kažnjivo prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. TAČKE 8 do 10 38. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992. godine, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ učestvovali su u mučenju i premlaćivanju bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba zatvorenih u logoru Omarska, uključujući zatvorenike čija su imena navedena u prilozima A-E. U tom vremenskom periodu, zatvorenici u logoru Omarska svakodnevno su podvrgavani mučenjima i/ili teškom premlaćivanju. Mnogi zatvorenici dobijali su batine od trenutka ulaska u logor do kraja zatočeništva. Logorski stražari i druga lica koja su dolazila u logor koristili su najrazličitija oružja i sprave prilikom mučenja i/ili batinanja. Mnogi zatvorenici su u više navrata mučeni i/ili premlaćivani. 39. Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ podsticali su, počinili ili na drugi način pomagali i podržavali mučenje i premlaćivanje zatvorenika bosanskih Muslimana i bosanskih Hrvata, i to svojim odobravanjem, ohrabrivanjem, pristankom i pomoći, a u nekim slučajevima i direktnim učešćem u djelima koja su opisana u ranijem tekstu i u prilozima A-E. 40. Pored toga, u vremenskom periodu koji je relevantan za ovu optužnicu, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ znali su ili su imali razloga da znaju da se njima podređena lica u logoru Omarska pripremaju da učestvuju u mučenju i/ili premlaćivanju bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba zatvorenih u logoru Omarska, ili da su to već učinili, a oni nisu preduzeli potrebne i razumne mjere kako bi takva djela spriječili ili kaznili počinioce. Svojim učešćem u gorepomenutim djelima ili propustima, Miroslav KVOČKA, Dragoljub PRCAĆ, Milojica KOS i Mlađo RADIĆ počinili su: Tačka 8: mučenje, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(f) i 7(1) i 7(3) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 9: mučenje, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3, 7(1) i 7(3) Statuta Međunarodnog suda.
Tačka 10: okrutno postupanje, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3, 7(1) i 7(3) Statuta Međunarodnog suda. TAČKE 11 do 13 41. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992. godine, Zoran ŽIGIĆ i drugi učestvovali su u mučenju i/ili premlaćivanju zatvorenika bosanskih Muslimana, bosanskih Hrvata i drugih ne-Srba u logorima Omarska, Keraterm i Trnopolje, uključujući:
Svojim učešćem u gorepomenutim djelima, Zoran ŽIGIĆ počinio je: Tačka 11: mučenje, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(f) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 12: mučenje, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. Tačka 13: okrutno postupanje, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. TAČKE 14 DO 17 42. Između 24. maja 1992. i 30. augusta 1992. godine, Mlađo RADIĆ je u logoru Omarska silovao i seksualno zlostavljao zatvorenice, što uključuje silovanje svjedokinje A u pet navrata tokom juna i jula 1992., silovanje svjedokinje K jednom prilikom sredinom jula, seksualno zlostavljanje svjedokinje E između 22. juna 1992. i 26. juna 1992., seksualno zlostavljanje svjedokinje F između 1. juna 1992. i 3. augusta 1992., seksualno zlostavljanje svjedokinje J u više navrata između 9. juna 1992. i 3. augusta 1992. i seksualno zlostavljanje svjedokinje L između 22. juna 1992. i 3. augusta 1992.
Tim djelima Mlađo RADIĆ počinio je: Tačka 14: mučenje, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(f) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 15: silovanje, ZLOČIN PROTIV ČOVJEČNOSTI, kažnjivo prema članovima 5(g) i 7(1) Statuta Međunarodnog suda; Tačka 16: mučenje, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđeno članom 3(1)(a) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjivo prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. Tačka 17: povrede ličnog dostojanstva, KRŠENJE ZAKONA I OBIČAJA RATOVANJA, predviđene članom 3(1)(c) Ženevskih konvencija iz 1949. godine i kažnjive prema članovima 3 i 7(1) Statuta Međunarodnog suda. /potpis na originalu/
Dana 21. augusta 2000. |