U utorak, 31. oktobra 2000. Duško Tadić je prebačen u Njemačku na izdržavanje kazne koju mu je izreklo Žalbeno vijeće Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ).

Savezna Republika Njemačka nije potpisala generalni sporazum sa Ujedinjenim nacijama o izdržavanju kazni koje izriče Međunarodni sud. Međutim, s obzirom na činjenicu da je Tadić prvobitno uhapšen i pritvoren u Njemačkoj prije nego što je prebačen na MKSJ, sekretar Suda je razmotrio mogućnost potpisivanja ad hoc sporazuma sa Saveznom Republikom Njemačkom koji bi sadržavao modalitete izdržavanja kazne u ovom konkretnom slučaju.

Nakon naloga predsjednika Suda, sudije Claude Jorde od 8. maja 2000., sekretar je u pismu od 1. juna 2000. zvanično zatražio od njemačkih vlasti odobrenje da Tadić tamo izdržava kaznu. Time je započet postupak exequatur prema njemačkom saveznom pravu.

U međuvremenu su se putem razmjene pisama između Suda i njemačkih saveznih vlasti vodili pregovori oko ad hoc sporazuma. Potpisivanje i primjena ad hoc sporazuma zavisila je od povoljnog ishoda procesa exequatur kojim bi se presuda o kazni Žalbenog vijeća MKSJ-a prenijela u njemačko savezno pravo. Odluka exequatur koju je 6. septembra 2000. donio I regionalni sud u Minhenu postala je izvršna 11. oktobra 2000. Ad hoc sporazum koji su 17. oktobra 2000. potpisali sekretar i ambasador Njemačke u Nizozemskoj i odluka exequatur I regionalnog suda u Minhenu čine pravni osnov za prebacivanje Tadića u Njemačku.

KONTEKST

Tadić je uhapšen u Minhenu 13. februara 1994., a nakon što je 13. februara 1995. MKSJ izdao optužnicu, prebačen je u Hag 24. aprila 1995. Njegovo prvo pojavljivanje je održano 26. aprila 1995. kojom prilikom se izjasnio da nije kriv po svim tačkama optužnice.

U posljednjoj izmijenjenoj optužnici koja je potvrđena 14. decembra 1995. navodi se da su krajem maja 1992. srpske snage počele sa napadima na mjesta sa velikom koncentracijom muslimanskog i hrvatskog stanovništva na području opštine Prijedor u Bosni i Hercegovini. Te snage su kasnije bespravno zatvorile na hiljade Muslimana i Hrvata u logore Omarska, Keraterm i Trnopolje.

U optužnici se navodi da je od kraja maja 1992. do 31. decembra 1992. Tadić učestvovao u napadima na bosanske Muslimane i Hrvate opštine Prijedor i njihovom hapšenju, ubistvu i zlostavljanju, kako u logorima, tako i izvan njih.

Tadić se u optužnici tereti na osnovu individualne krivične odgovornosti (član 7(1) Statuta Suda) za: zločine protiv čovječnosti (član 5 Statuta - progoni na političkoj, rasnoj i/ili vjerskoj osnovi; ubistvo; nečovječno postupanje), teška kršenja Ženevskih konvencija iz 1949. (član 2 - hotimično lišavanje života; mučenje ili nečovječno postupanje; namjerno nanošenje teških patnji ili ozbiljnih povreda tijela i zdravlja) i kršenja zakona i običaja ratovanja (član 3 - surovo postupanje; ubistvo).

Tadića je 7. maja 1997. Pretresno vijeće II proglasilo KRIVIM na osnovu individualne krivične odgovornosti po pet tačaka kršenja prava i običaja ratovanja i šest tačaka zločina protiv čovječnosti. Dana 14. jula 1997. osuđen je na 20 godina zatvora. I odbrana i Tužilaštvo su podnijeli žalbe na presudu, a odbrana je podnijela i žalbu na kaznu.

Žalbeno vijeće je 15. jula 1999. proglasilo optuženog krivim po osnovu individualne krivične odgovornosti po devet dodatnih tačaka: sedam tačaka teških kršenja Ženevskih konvencija iz 1949., jednoj tački kršenja zakona i običaja ratovanja i jednoj tački zločina protiv čovječnosti.

Pitanje određivanja kazne za dodatne tačke je vraćeno Pretresnom vijeću koje je odredio predsjednik Suda. Tadić je 11. novembra 1999. osuđen na 25 godina zatvora. Odbrana je 25. novembra 1999. podnijela žalbu na kaznu.

Spojivši žalbe na kaznu od 14. jula 1997. i 11. novembra 1999., Žalbeno vijeće je 26. januara 2000. smanjilo konačnu kaznu na maksimum od 20 godina zatvora.

Žalbeno vijeće je dalje naložilo da Tadić mora izdržati najmanje 10 godina kazne računajući od datuma prve presude o kazni donijete 14. jula 1997., tako da se njegovo izdržavanje kazne ne završi prije 14. jula 2007.